تاثیر فعالیت بی هوازی با و بدون مصرف منیزیم بر شاخص های الکترومیوگرافی عضلانی، برون ده توان، خستگی و ارتباط بین آن ها

خستگی ناشی از ورزش پدیده ای است که دارای منشأ محیطی و مرکزی است. این پژوهش به منظور بررسی تأثیر مصرف منیزیم بر شاخص های الکترومیوگرافی عضلانی، برون ده توان، خستگی و ارتباط بین آنها به دنبال فعالیت حاد بی هوازی انجام شد. مواد و روش ها: شانزده دانشجوی فعال مرد که در طول هفته 3 تا 4 ساعت فعالیت داشتند به صورت داوطلبانه در این آزمایش شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه مکمل و دارونما تقسیم شدند. دوره مکمل گیری به مدت 14 روز و 350 میلی گرم در هر روز بود. محل قرار گیری الکترود های الکترومیوگرافی برای عضلات (ساقی قدامی، نعلی، دوقلو داخلی، پهن داخلی، پهن خارجی، دوسر رانی) بر اساس دستورالعمل seniam مشخص شد. شاخص های الکترومیوگرافی شامل توان دوم میانگین (rms) و شیب میانگین توان فرکانس ها (mpf)، و شاخص بیوشیمیایی خستگی، سطح لاکتات پلاسما بود. آزمون بی هوازی روی دوچرخه ارگومتر (لوده ساخت هلند) انجام و همزمان فعالیت عضلانی پای راست توسط دستگاه emg ثبت شد. از آزمون آنالیز واریانس دوطرفه و تحلیل واریانس با اندازه های مکرر، t زوجی و t مستقل برای بررسی تفاوت های بین گروهی و درون گروهی استفاده شد. سطح معنی داری آزمون ها برابر و کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: مصرف مکمل منیزیم موجب کاهش rms عضلات دو سر رانی (023/0=p) و افزایش mpf پهن خارجی و عضله نعلی شد (به ترتیب 026/0=p، 001/0=p). همچنین مصرف مکمل منیزیم سولفات باعث افزایش میانگین توان و اوج توان بعد از مکمل گیری در گروه مکمل منیزیم سولفات شد (به ترتیب 023/0=p، 016/0=p) از طرفی سطح لاکتات خون نیز در گروه تجربی کاهش پیدا کرد (001/0p=). نتیجه گیری: در مطالعه حاضر مصرف مکمل منیزیم سولفات با مقدار 350 میلی گرم در روز، منجر به کاهش در مقادیر rms عضله و همچنین افزایش در mpf عضلات پا شد. بنابراین مصرف این مکمل برای بهبود اجرای آزمودنی های سالم فعال در فعالیت های کوتاه مدت شدید همچون آزمون وینگیت توصیه می شود.